ΦΡΥΓΑΝΑ
Τα
φρύγανα είναι χαμηλοί θάμνοι οι οποίοι αντέχουν στις υψηλές
θερμοκρασίες και στην ξηρασία και φύονται σε χαμηλά υψόμετρα.
Ως επί το πλείστον είναι αρωματικοί και πολλοί είναι γνωστοί
για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες, καθώς χρησιμοποιούνται
στην πρακτική ιατρική ήδη από την αρχαιότητα. 
Αυτός
ο τύπος βλάστησης είναι χαρακτηριστικός των μεσογειακών οικοσυστημάτων
και θεωρείται ότι είναι συνήθως αποτέλεσμα υποβάθμισης προϋπάρχουσας
βλάστησης, μακκίας και δάσους. Αναπτύσσεται κυρίως σε φτωχά
και βραχώδη ασβεστολιθικά και πυριτικά εδάφη ή σε εκτάσεις που
έχουν επανειλλημμένως καεί από πυρκαγιές.
Τα
πιο γνωστά φρύγανα είναι: το θυμάρι (Coridothymus
capitatus, Thymus sp.), η λαδανιά (Cistus
creticus, Cistus salviifolius), η αγούθουρα ή γούδουρας
(Hypericum
empetrifolium), το φασκόμηλο (Salvia
triloba), η αστοιβίδα (Sarcopoterium
spinosum), το ρείκι (Erica
manipuliflora), ο ασπάλαθος (Calicotome
villosa), το σπαράγγι (Asparagus acutifolius),
το λυχναράκι (Ballota
acetabulosa), ο ασφόδελος (Asphodelus aestivus),
η γκλομπουλάρια (Globularia
alypum) κτλ.
Τα
φρύγανα αποτελούν σημαντικές διαπλάσεις, καθώς συνιστούν βιότοπο
για πολλά είδη ερπετών αλλά και γιατί φιλοξενούν πολλά είδη
φυτών, ανάμεσα στα οποία και τις περισσότερες ορχιδέες που απαντώνται
στην Πάρνηθα.
Εξαιτίας
των αιθέριων ελαίων που περιέχουν πολλά από αυτά τα φυτά, αποτελούν
πολύ καλή πρώτη ύλη για πυρκαγιές την θερμή περίοδο του έτους.
Γι' αυτό το λόγο, το Δασαρχείο Πάρνηθας προβαίνει συχνά στον
καθαρισμό τους από τον υπόροφο του πευκοδάσους, τους καλοκαιρινούς
μήνες.
Οι
πυρκαγιές δεν επηρεάζουν τα φρύγανα, τα οποία αναγεννώνται κανονικά
την επόμενη της φωτιάς βλαστητική περίοδο.
